Non deixa de ser curioso, que sendo Celso Emilio Ferreiro o máximo representante do que foi a poesía social e reivindicativa do século XX en Galicia, un dos seus textos máis coñecidos sexa precisamente o poema de amor Moraima que lle dedicou á súa dona. Ollade que fermosura de versos:
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a espranza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.
Cando quero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a noite é pechada.
Digo Moraima
e ponse a luz en marcha.
Cando quero chorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.
Cando quero surrir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
e ponse a tarde mansa.
Cando quero morrer
non digo nada.
E mátame o silencio
de non decir Moraima.
Celso Emilio Ferreiro, Onde o mundo se chama Celanova, xaneiro 1972
Celso Emilio e Moraima paseando. |
A raíz deste texto poético o nome de Moraima converteuse nunha icona do amor puro e eterno que foi musicado en numerosas ocasións.
Para que vexades o que o texto deu de si no ámbito musical, tedes aquí o poema musicado de dúas formas diferentes, unha por Suso Bahamonde e a outra por Manuela e Miguel.
A continuación déixovos tamén un vídeo dunha versión realizada por Milladoiro coa colaboración da cantante Ana Belén.
Comparade e xa diredes cal vos gusta máis.
As fotografías desta entrada proceden da páxina web da Fundación Celso Emilio Ferreiro onde podedes atopar moitísima información sobre o autor.
A verdade é que esta versión con Ana Belén e Milladoiro é ben bonita!
ResponderEliminarTes razón Lestiña,que Celso Emilio fixo poemas sociais estupendos pero cando toca a esfera do íntimo case é mellor poeta. Polo menos iso opino eu.
Concordo contigo, Belén. En concreto, este poema paréceme precioso e a versión de Ana Belén e Milladoiro, xenial.
ResponderEliminarO poema esta moi ben,gustoume moito.
ResponderEliminar